Rozdział trzeci : Co się z nią stało?

Tylko jedna osoba umiała mnie doganiać i z pewnością był to ON.

Nie krzyczał za mną żebym stanęła, ponieważ dobrze wiedział, że tego nie zrobię. Nawet jeżeli wiedziałam, że jest jedną osobą, która może mi pomóc. Tak, pomóc. Gdy był już bardzo blisko mnie, złapał mnie za zakrwawione ramiona i delikatnie zatrzymał. Teraz już miałam pewność, że to Zayn, bo tylko on widział, że jedynie tu można mnie dotykać bym nie dostała histerii.

- Ciii… Już dobrze – szeptał delikatnie mnie obejmując by nie zrobić mi krzywdy. Głośno płakałam i wrzeszczałam. Szukałam paznokciami skóry chcąc ją dalej kaleczyć, ponieważ kompletnie nie panowałam nad swoim ciałem. Chłopak szybko i zwinnie, ale także jak najdelikatniej odsunął je ode mnie i popatrzył na mnie groźnie jakby mnie ostrzegał, żebym tego nie robiła. Zaczęłam zwijać się w kłębek z bólu i bezradności, ponieważ tak bardzo tego potrzebowałam, musiałam poczuć ból fizyczny, który choć trochę mógłby się równać z tym psychicznym, ale nie mogłam bo on mi na to nie pozwalał. W tej chwili byłam nawet w stanie go za to znienawidzić. 

– Lills… przestań, już po wszystkim. Choć idziemy do domu. – kucnął przy mnie i mówił do mnie jak najspokojniejszym głosem na jaki było go stać i nie powiem trochę mnie to uspokajało. Pokręciłam przecząco głową odwracając ją i zaciskając szczękę. Czekałam na jego wybuch emocji i to w jakiś sposób mnie przerażało. Chłopak zamknął mocno oczy i zacisnął dłonie w pięść. Szybo wstał i energicznie odszedł, ale po chwili się odwrócił. – Mówiłem ci kurwa, żebyś nigdzie nie wychodziła! Teraz masz za swoje! – wrzasnął jeszcze na odchodne i poszedł w stronę klubu. Siedziałam tam bezbronnie w samym środku lasu, było już pewnie grubo po północy, ale nie bałam się i nie chciałam wracać do domu, tam gdzie była moja matka. Przyciągnęłam nogi do brody i zaczęłam się powoli kołysać i rozkoszować delikatnym szumem wiatru, który coraz bardziej rozluźniał moje sprężone ciało.

~ *~

Biegłam ile sił w nogach, co sprawiało mi ogromną radość. Wokół mnie było złociste zboże, z których ledwo co wystawała mi głowa, ponieważ miałam mniej niż sześć lat. Śmiałam się na cały głos nawet nie wiedząc czemu, ale  to nie to było w tym najważniejsze, ponieważ obok mnie biegła moja przyjaciółka, która tak samo była uradowana jak ja.

- Lilly zaczekaj, nie mogę już. – zaśmiała się dziewczynka łapiąc szybko powietrze do płuc i opierając się rękami o kolana.

- Och, no nie bądź cieniasem, jesteś silniejsza niż to! – krzyknęłam entuzjastycznie przeskakując duże, wystające kamienie, które stały mi na drodze. – To ty decydujesz ile przebiegniesz, nie twoje ciało! – Teraz rozłożyłam ręce wzdłuż barków i zaczęłam „szybować”.

- Lilly! Chodź tu szybko! Coś tu jest! – krzyknęła Meggie przejęta, za to ja się głośno zaśmiałam.

- Nie zmyślaj już! Chodź kupimy sobie lody, jak nie chcesz biegać.

- Mówię serio! Chodź! – głośno westchnęłam i do niej podbiegłam. – Patrz. – Podniosła z ziemi dwa sznurki, które były ze sobą połączone, miały na środku napis z metalu „Forever, 1992” – Jak myślisz ktoś to zgubił? – popatrzyła na mnie tymi dużymi brązowymi oczami pełnymi nadziei i podekscytowania.

- No co ty! To nie możliwe, te dwie bransoletki są złączone. Kto by nosił dwie identyczne?

- Co z nimi robimy? Są prześliczne, już raczej nikt ich w tym zbożu nie znajdzie. – spytała smutno blondynka.

- Mam pomysł, weź jedną, a ja drugą. To będzie nasz znak przyjaźni – powiedziałam szeroko się uśmiechając, pomogłam zapiąć jej swoją, a ona moją. Popatrzyłyśmy na nie i na siebie, głośno się śmiejąc. Nagle słońce dziwnie zaszło za mocno granatową chmurę. Zrobiło się całkiem ciemno, rozejrzałam się dokoła, nigdzie nie było Meggie.

- Meggie? – zapytałam. – Meggie! – Teraz krzyczałam ze wszystkich sił ile miałam w płucach jej imię bojąc się, że coś jej się stało, tak jak i mi zaraz może. Zaczęłam szybko biec, gdziekolwiek, jak najdalej stąd. Rozsuwałam rośliny rękoma, żeby się przez nie wydostać, ale nagle się potknęłam o wystający kamyk. Upadłam, a z kolana leciała mi krew, jednak nie przejmowałam się tym, ponieważ nagle usłyszałam jak coś rusza się w trawie. Szybko zaczęłam się rozglądać, ale już teraz nie byłam tą dziewczynką, tylko widziałam wszystko z boku. Barwy zaczęły się rozmazywać, a kątem oka widziałam jak jakaś czarna postać stała nade mną, czyli małą Lily, a na mojej twarzy pojawiło się ogromne przerażanie. – Nieee!- krzyczałam ale nikt mnie nie słuchał i nie widział. To był istny koszmar. Nagle pojawiła się jakaś oślepiająca biel, że nic już nic kompletnie nie widziałam.

- Nie! – krzyknęłam jakbym wciąż była w transie, ale teraz byłam już w swoim pokoju i sama nie wiedziałam gdzie było mi gorzej, ponieważ na mojej pościli leżała moja przecięta bransoletka, ta która była we śnie. Pisnęłam z przerażenia. Wiedziałam, że połowę tego snu sama przeżyłam parę lat temu. Wraz z Meggie znalazłyśmy taką biżuterie, ale gdy się zaśmiałyśmy wciąż stała koło mnie i pogodnie podreptałyśmy na lody. Ale skąd ona się wzięła na moim łóżku i to jeszcze przecięta?! Kto ją tu położył?! I skąd ją znalazł? Szybko dorwałam się do mojej skrytki pod łóżkiem i wyjęłam z niej kuferek. Tak jak podejrzewałam, mój znak przyjaźni był cały i leżał tam gdzie go od zawsze trzymałam. To musiała być blondynki, która już nie jest wśród żywych, bo nie jest prawda? 

Nie wiem, jak bardzo to wszystko musiało być poplątane, ale nie ułatwiało mi to powrotu do nowego życia. Pamiętam, jak lekarz żegnał mnie słowami: "W końcu jesteś wolna, tego chciałaś, prawda?" Owszem, chciałam, ale czy teraz chce? Nienawidziłam tamtego ośrodku, choć mnie uratował, dzięki niemu przetrwałam i mogę dziś stać tu gdzie stoję. Jednak za dużo było tam osób takich jak ja, ale za to tutaj jest za dużo paranoi, w której gubię się coraz bardziej. Nic nikomu nie zrobiłam, a cały czas ktoś się na mnie odgrywa. Jedyne kogo o to podejrzewałam to Lou. Zawsze się nade mną pastwił, a ja nie wiedziałam dlaczego. Nigdy nikomu o tym nie mówiłam, choć to on był również przyczyną mojego załamania. Może, gdybym powiedziała o wszystkim Zaynowi? Tak wiem, że to zły pomysł. Ale jak widać Louis nie dał sobie spokoju z ranieniem mnie i nasza gra zaczyna się od początku, a czuję, że długo tak nie pociągnę.

Szłam ulicą w kierunku mojej szkoły, gdzie miałam spędzić kolejne sześć godzin swojego i tak już bardzo zmarnowanego życia. Promienie słońca padały na moją twarz delikatnie ją ogrzewając i tym samym sprawiając, że miałam ochotę po prostu skręcić w boczną uliczkę i znaleźć się gdzieś na jednej z ławek w parku. Jakoś nie mam wielkiej ochoty patrzeć na te wszystkie twarze i zapoznawać się z nowymi zasadami tej szkoły, tak już innej niż dawniej.

-Uważaj jak leziesz!- No właśnie, wspominałam już, że nie chce tu być?

-Przepraszam - bąknęłam pod nosem, ale wątpię, żeby chłopak był tym zainteresowany, bo witał się już ze swoją paczką "przyjaciół". Niewiele myśląc po prostu skierowałam się do swojej szafki, żeby zostawić niepotrzebne książki. Wypakowałam torbę i zanim ją zamknęłam moje oczy powędrowały w kierunku zbierającej z podłogi resztki swoich okularów przeciwsłonecznych dziewczyny.

-Nic ci nie jest?- Podeszłam do niej. W sumie sama nie wiem co mnie naszło, ale nie wyglądała na kogoś kto wyzywałby mnie za to, że pytam o jego stan zdrowia. 

-Nie, lepiej stąd idź...

-Ooo! No proszę, pani niż społeczny ma też koleżankę...- Zanim się spostrzegłam, że w wypowiedzi wysokiego bruneta chodzi o mnie, moje zeszyty i książki, które miałam ze sobą zabrać na lekcje, leżały już porozsypywane na podłodze.- Patrzcie chłopaki, teraz będziemy mieć więcej zabawy!- wykrzyczał pokazując na mnie, a cała paczka bruneta, który mi to zrobił, wybuchnęła śmiechem. O tej zmianie właśnie mówię. Kiedyś tu tak nie było. Spiorunowałam go wzrokiem i zaczęłam nerwowo wszystko zbierać z podłogi, a moje ręce automatycznie zaczęły się telepać, choć starałam się, żeby nikt tego nie zauważył. Nie kontaktowałam już ze światem, gdyż strach opanował moje całe ciało. Miałam nogi jak z waty, na których miałam się utrzymać, by pozbierać resztę zrobionych ostatnio notatek. Łzy cisnęły mi się na powieki, ale nie zamierzałam pozwolić im wypłynąć, nie tutaj. Poczułam na sobie czyjś wzrok. Tak bardzo świdrujący mnie, jakby próbował odczytać ze mnie wszystko, ale nie umiał. Podniosłam nerwowo głowę, ale szybko ją opuściłam, gdy zobaczyłam idącą w naszą stronę nauczycielkę. Mój umysł zdążył tylko zarejestrować ciemne, długie, lekko podkręcane włosy. Idealna cera, makijaż, piękne ubrania. Definitywnie nie moja strefa życiowa.

-Rozejść się, natychmiast! A wy zbierać to i do klas.- Usłyszałam tylko komendę, ale nikt chyba się nią nie przejął. Jak widać nauczyciele nie zdobyli tu szacunku uczniów. Grupa dręczycieli jedyne zaśmiała jej się w oczy.- Mam was zawiesić i nie przepuścić do następnej klasy?! Okej. Dołączam do teko zajęcia poza lekcyjne przez cały miesiąc...Dobra, jeszcze wam mało?- zapytała, gdy zrozumiała, że jej groźba żadnych cudów nie zdoła.- Pójdę szykować papiery o wydalenie was ze szkoły. Mam was wszystkich dość!- wykrzyczała na cały korytarz, a ja znów wpadałam w nerwy. Kartki wypadły mi z rąk na dźwięk jej głosu, ale nikt chyba tego nie zauważył, bo na całym korytarzu wybrzmiał sygnał dzwonka i dopiero za jego sprawą głupka rozeszła się, ale długo dało się słyszeć jeszcze ich gardłowy śmiech.

-Nic ci nie jest?- usłyszałam za sobą to samo pytanie, które ja zadałam niecałe dziesięć minut temu. Wzdrygnęłam się na głos dziewczyny, ale szybko wróciłam na ziemię.- Lilly?- teraz moje ciało zareagowało o wiele szybciej i cała zesztywniałam. Odwróciłam się szybko w jej stronę, a po mojej głowie wirowało jedno pytanie: "Skąd ja cię znam?!"

-Silver?- z moich ust, jakby bez żadnej kontroli wypłynęło imię dziewczyny. Jak mogłam nie poznać? Tak bardzo się zmieniła…

-Ej! Miałaś zamówić jedną pizze!- zaśmiałam się na widok brunetki, która trzymała w rękach cztery opakowania, zza których ledwie było ją widać, bo podniosła je do góry chyba z jakiegoś wielkiego podekscytowania.

-Tak wyszło, sorry. Maggie mówiła, że robimy ucztę i mam kupić jedną na głowę. No to mam. Jedna dla ciebie, Maggie, Shantel i dla mnie.

-Wchodź.- Otworzyłam jej szerzej drzwi i zaprosiłam do środka.- Dziewczyny już idą, przed chwilą pisałam do nich- mówiłam powoli odwracając się w jej stronę, a gdy ją zobaczyłam wybuchnęłam niepohamowanym śmiechem. Leżała na podłodze wraz ze wszystkimi pizzami i zdejmowała jeden kawałek ze swoich spodni.

-Mogę wie...wiedzieć, co ty...- Ktoś zapukał w tym samym momencie do drzwi.

- O nie, nie, nie! To pewnie Martin! Zaprosiłam go, a teraz jestem umazana cała pizzą! – wypaliła zmieszana nerwowo się kręcąc po pokoju, a ja zataczałam się ze śmiechu do łez. – Aaa no pomóż mi do cholery Lilly, no!

Pamiętam, że wtedy podkochiwała się w nim, ale później ktoś inny pojawił się na horyzoncie i dała sobie z nim spokój, zawsze miała kogoś na oku lub z kimś była. Tak bardzo chciało mi się wtedy z niej śmiać, ale mimo tego, że była umazana keczupem, a gdzie nie gdzie miała pieczarki na ubraniach, była piękna. Cholernie zazdrościłam jej wyglądu i tego, że jest taka zadbana. Co się z nią teraz stało? Jej włosy były w totalnym nieładzie. Oczy podkrążone, jakby płakała każdej nocy i w ogóle nie spała. Wydawała się być zdziwiona, że do niej podeszłam i zagadałam, a zarazem przerażona, że właśnie to zrobiłam.

-Serio, nie powinnaś się do mnie odzywać.- powiedziała, jakby nie chciała, abym psuła sobie przez nią opinię.

-Przestań...przecież nie mogłam cię tak zostawić tutaj na pastwę losu- powiedziałam zgodnie ze sowim sumieniem. Nie wiedziałam wtedy, że to ona, więc na pewno nie zrobiłam tego z przymusu "bo kiedyś się przyjaźniłyśmy."

-W takim razie...Dzięki?- Jej mina ewidentnie wyrażała wahanie i niezdecydowanie. Mam wrażenie,  jakby była totalnie zdziwiona tym co się tutaj dzieje, była całkiem sama, a ja nagle wyszłam jej z pomocą.

-Jesteś sama? Gdzie Shantel?- Nasza paczka była bardzo zgrana, ale zawsze było tak, że ja przyjaźniłam się najbardziej z Maggie, a Silver z Shantel. Mimo to zawsze trzymałyśmy się razem i nigdy nie było tak, że obrażałyśmy się o jakąś pierdołę.  

-Shantel nie ma.- powiedziała to bardzo szybko. Zbyt szybko, jakby nie chciała więcej na ten temat rozmawiać, ale przecież nie mogła zostawić mnie z taką informacją.

-Zaczekaj!- krzyknęłam i podbiegłam w jej stronę.- Jak to jej nie ma?

-Po prostu...Nie przyjaźnimy się już...- znów za szybko, ale tym razem bardzo dobitnie i szczegółowo. Może nie powinnam naciskać? Może powie mi z biegiem czasu? Nie zostawię jej teraz, czy tego chce czy nie. Potrzebujemy siebie nawzajem.

-Kim była ta dziewczyna? Ta, która stała obok tych chłopaków? Kojarzę ją skądś… - zapytałam mając nadzieje, że odpowie mi na to pytanie i chyba znała odpowiedź, bo stanęła na środku korytarza i popatrzyła na mnie zdezorientowana i zrozpaczona.

-To właśnie była Shantel... 

" Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas,

 kiedy nasze skrzydła zapominają jak latać "

__________________________

Dzisiaj przychodzę do Was z trochę krótszym rozdziałem, ale mam nadzieję, że i tak będzie się go miło czytać :)

Piszcie w komentarzach co o nim sądzicie ♥

Ostatnio przeczytałam, że mam źle dialogi w tam tych rozdziałach zapisane, w tej części  starałam się już dobrze je napisać, choć i tak pewnie źle coś zrozumiałam i wciąż są nie takie jak trzeba ;C No cóż...

Mam nadzieję, że następny dodam bardzo szybko, ale wiadomo jak to ze mną jest.

Do następnego ♥